Anna Halina Rychter (Anna Rychterowa, Halina Rychter) - architekt.
Członek SARP O. Kraków (od 1952).
Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (inż. arch. 1952, mgr inż. arch. 1959).

Projektant w Biurze Projektów Budownictwa Ogólnego Miastoprojekt-Kraków (do 1976).

Animatorka, organizatorka działalności odczytowo-oświatowej w Oddziale SARP.

Uczestniczka Powstania Warszawskiego, sanitariuszka.

Odznaczenia m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi (1959), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złoty Krzyż Zasługi (1969), Srebrna Odznaka SARP (1956, 1960, 1963, 1966), Złota Odznaka SARP (1972), Złota Odznaka "Za pracę społeczną dla Miasta Krakowa".

Pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (8.03.2002).

*********************************************************************
WSPOMNIENIE

arch. Anna Rychter 1914-2002
Pożegnanie – słowo wygłoszone podczas pogrzebu .

Anna Halina Rychter urodziła się w Warszawie 9 lipca 1914 r. Studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej od 1932 r. Wybuch wojny uniemożliwił Jej w tym czasie uzyskanie dyplomu. Studiując, pracowała jednocześnie w prywatnych biurach architektonicznych w Warszawie. Na początku okupacji zostali zamordowani przez Niemców Jej rodzice i siostra. Wojnę przeżyła w Warszawie, gdzie była dwukrotnie aresztowana. Po raz pierwszy w ulicznej łapance w 1941 r., po raz drugi w 1942 r. w Fabryce „Star”, gdzie pracowała. Na wolność wydostała się dzięki zorganizowanej ucieczce podczas transportu do innego więzienia, bezpośrednio po wydanym na Nią wyroku śmierci. Czynnie brała udział w Powstaniu Warszawskim. Wraz z przyszłym mężem Jerzym Rychterem, aktorem dramatycznym, organizowała na gruzach powstańczej Warszawy nocne spotkania kulturalne, recytacje poezji dla powstańców. Pod gruzami domu, w którym mieszkała straciła całe mienie osobiste i dokumenty. Z walącego się domu uratowała się wraz z trzema innymi osobami, podczas gdy równocześnie zginęło tam 40 osób. W Krakowie osiedliła się po kapitulacji Warszawy. Pracę podjęła po długiej chorobie na odmę płucną, wywołaną pobytem w więzieniu. Od 1946 do 1950 roku wykonywała prace graficzne dla instytucji artystyczno – społecznych w Krakowie, między innymi Państwowej Filharmonii. We wrześniu 1950 roku rozpoczęła pracę w Centralnym Biurze Projektów i Studiów dla Miasta Nowa Huta, później nazwanym Biurem Projektów Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt-Kraków”, w którym spędziła całe życie zawodowe. Przerwane przez wojnę studia ukończyła dojeżdżając z Krakowa do Warszawy. Dyplom inżyniera architekta otrzymała w 1952 r., a tytuł magistra inżyniera architekta po obronie, z oceną celującą, pracy dyplomowej na temat „Osiedle Mistrzejowice w Nowej Hucie” u prof. Heleny Syrkus w 1959 r. W „Miastoprojekcie” pracowała do 1976 r, ostatnie dwa lata będąc już na emeryturze. W pracę zawodową wkładała ogromną energię, zajmowała się projektowaniem budynków z dziedziny mieszkalnictwa, traktując wykonywanie zawodu architekta jako służbę ludziom. Miała przede wszystkim na uwadze tych, którzy będą zaprojektowane przez nią obiekty w przyszłości użytkować. Praca zawodowa nie wypełniała Jej jednak całego intensywnego życia, gdyż już od samego początku lat 50-tych rozpoczęła aktywną pracę społeczną w Stowarzyszeniu Architektów Polskich w kole SARP przy „Miastoprojekcie”. Była żoną aktora i podzielała jego zainteresowania poezją, teatrem. Zorganizowała w biurze z jego pomocą Koło Recytatorskie, urządzała wieczory poetyckie dla dzieci i dorosłych, bale, teatrzyki, teatr poezji – wszystko cieszące się ogromną popularnością. Wieczory poetyckie i spotkania organizowała również w swoim mieszkaniu, jednym dużym pokoju przy Al. Słowackiego, gdzie chętnie bywali również Jej przyjaciele z Piwnicy pod Baranami. Wielką Jej pasją była organizacja odczytów i spotkań w siedzibie Oddziału Krakowskiego SARP. Wszyscy pamiętamy Jej determinację, Jej niespotykany upór. Słynne, niepowtarzalne plakietki, które osobiście wykonywała i roznosiła po całym mieście, rozklejając wszędzie, gdzie pracowali i bywali architekci. Zapraszała do Krakowa znanych i cenionych architektów oraz przedstawicieli zawodów pokrewnych. Namawiała młodych, aby promowali swoją twórczość. Dbała niezwykle o wysoką jakość prelekcji, atmosferę i znakomitą frekwencję. Dzięki Niej SARP Krakowski mógł się szczycić działalnością odczytową na poziomie nie spotykanym w innych Oddziałach. Pani Hanka, Osoba wielkiej dobroci i bezinteresowności, tytan naturalnej, niewymuszonej pracy społecznej, już ponad 30 lat temu została odznaczona Złotą Odznaką SARP za pracę społeczną i Złotą Odznaką „Za pracę społeczną dla Miasta Krakowa”, a także Uchwałą Rady Państwa - Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wyróżnienia te jednak nie były Jej celem. Pracowała w narzuconym sobie tempie pomimo uchodzącego stopniowo zdrowia. Jeszcze niedawno na pytanie, które Jej wciąż zadawaliśmy: „Czy można Pani pomóc, Pani Haniu?” odpowiadała stanowczo i krótko: „Nie, ja muszę sama”. Pani Hanka, nasza krakowska, sarpowska, niepowtarzalna Legenda. Jej postać zapisała się na zawsze w serdecznej pamięci całego pokolenia krakowskich architektów.

arch. Krystyna Łyczakowska