Anna Zofia Czapska (zd. Skaczkowska, Anna Skaczkowska-Czapska) - architekt, nauczyciel akademicki, wykładowca, twórca ekslibrisów.
Członek O. Warszawskiego SARP (od 1956). Członek Towarzystwa Opieki nad Zabytkami (od 1981), Członek Honorowy TOnZ (od 1998). Członek Białostockiego Towarzystwa Naukowego (od 1963).
Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1948). Doktor nauk technicznych (1963). Doktor habilitowany (1971). Profesor (1983).

Wicedyrektor a nastepnie dyrektor Instytutu Podstaw Rozwoju Architektury Politechniki Warszawskiej (1974-89). Wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Historii Sztuki (1956-70), na Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Warszawie, Akademii Teologii Katolickiej (ATK) oraz na Wydziale Architektury Politechniki w Białymstoku.

Autorka badań architektonicznych na Białostoczczyźnie, autorka wielu publikacji z zakresu konserwacji zabytków.

Wielokrotny członek Zarządu Głównego TOnZ. Aktywny członek SARP - prowadziła Sekcję Konserwatorską (do 1980).

Uczestnik Programu Architekci-Artyści - "Wisła łączy".

Odznaczenia m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złota odznaka "Za Opiekę Nad Zabytkami", Brązowa Odznaka SARP (1958, 1966), Srebrna Odznaka SARP (1980).

Córka architekta Antoniego Skaczkowskiego (1881-1944).

Pochowana na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.

****************************************************************
Wspomnienia

Anna Czapska była rodowitą warszawianką. Tuż przed wybuchem II Wojny Światowej wstąpiła na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Kontynuowała naukę w tym kierunku w czasie okupacji. Dyplom wykonała pod kierunkiem prof. Bogdana Pniewskiego w 1948 roku. W 1961 r. odbyła studia na Uniwersytecie w Perugii. Współpraca z prof. Piotrem Biegańskim zaowocowała obroną doktoratu w 1963 r. Kolejne lata pracy naukowej przyniosły habilitację w 1971 r. oraz tytuł profesora w 1983 r.
Od 1963 roku zajmowała się projektowaniem exlibrisów. Przez 44 lata powstało ponad 400 exlibrisów o różnej tematyce. Jej ostatnia indywidualna wystawa exlibrisów miała miejsce w siedzibie SARP w listopadzie 2006.
Do ostatniego roku życia była aktywnym członkiem Koła Plener przy Oddziale Warszawskim Stowarzyszenia Architektów Polskich.
Pogrążeni w głębokim smutku i żałobie,

przyjaciele z Koła PLENER OW SARP

***

Hanię Skaczkowską poznałam na kompletach politechnicznych (wykłady prof. Mariana Lalewicza z architektury starożytnej). Bardzo przypadłyśmy sobie „do gustu”. Nie wiedziałam wtedy, że Hania jest dużo bliżej dyplomu niż ja. Hania uczęszczała do Żeńskiej Szkoły Architektury prowadzonej przez prof. Jastrzębskiego oraz do zawodowej szkoły budownictwa, która istniała w czasie okupacji przy Politechnice Warszawskiej (była zakonspirowaną politechniką), ja uczęszczałam na Kursy Kreśleń Technicznych prof. Jagodzińskiego, na których odbywały się wykłady profesorów PW (m.in. prof. Poniża, prof. Wasiutyńskiego). Po raz drugi spotkałyśmy się dopiero po wojnie, obie po dyplomie, obie mężatki. Hania poświęciła się karierze naukowej – związała się z Wydziałem Architektury PW (po dyplomie, który obroniła w 1948 r. pod kierunkiem prof. Pniewskiego, została asystentem w Katedrze Historii i Sztuki Nowożytnej prowadzonej przez prof. Piotra Biegańskiego).
Jako studentka pracowała w Biurze Odbudowy Stolicy i wykonywała inwentaryzację budynków zabytkowych przeznaczonych do odbudowy (Stare Miasto, Łazienki).
Po przejściu na emeryturę prof. Biegańskiego objęła jego Katedrę, a po reorganizacji wyższych uczelni została dyrektorem Instytutu Podstaw Rozwoju Architektury.
Pracowała jako badacz historycznej struktury miast Podlasia (organizuje obozy-warsztaty dla studentów).
W uznaniu Jej zasług badawczych miasto Węgrów nadało Jej tytuł „Honorowego Obywatela Miasta Węgrowa”.
Hania była niezwykle czynna – prowadziła ćwiczenia na Wydziale Historii Sztuki UW, wykłady na Wydziale Teologii Katolickiej, oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Jednocześnie udzielała się społecznie: była członkiem SARP (prowadziła szereg lat sekcję historii architektury – urządzała wycieczki dla członków sekcji do ciekawych obiektów w Polsce).
Była członkiem Polskiego Towarzystwa Historii Techniki; Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, działała również w Białostockim Towarzystwie Naukowym.
Najdłuższe moje spotkanie z Hanią, wieloletnie bo związane z działalnością w Kole „Plener” – wystawy doroczne, w których Hania zawsze wystawiała swoje exlibrisy (grafiki).
Wszyscy członkowie Koła, Rady Wydziału Architektury – znajomi, przyjaciele byli obdarowywani przez Hanię exlibrisami – miała niewyczerpane pomysły i chęć do pracy – na wszystkie święta wysyłała przyjaciołom karty własnej graficznej produkcji.
Hania wraz z mężem Michałem Czapskim (którego poślubiła w 1945 r. – był wtedy studentem Wydziału Budownictwa PW), uczestniczyła w naszych plenerach, niejednokrotnie  znajdowała ciekawą miejscowość, w której się zatrzymywaliśmy).
Hania była człowiekiem niezwykłym – Jej pracowitość była przysłowiowa, była naukowcem, ale nie zasklepiała się w swoich zawodowych pasjach.
Była towarzyska, życzliwa, przy tym niezwykle urodziwa – wysoka, szczupła, niebieskooka, bardzo skromna. Nigdy nie opowiadała o swoich zawodowych sukcesach, była bardzo miłym uczestnikiem wspólnej pracy i zabawy.
Bardzo będzie nam Jej brakowało.
Haniu, spotkamy się z Tobą znowu i pewnie niedługo – czekaj na nas.

Barbara Łyżwińska
członek, b. przewodnicząca Koła „Plener”