Krzysztof Borowski - architekt, artysta malarz.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1955).

Stypendysta fundacji Forda (1956), laureat Nagrody Miasta Rzymu.

Uczestnik Powstania Warszawskiego.

Pochowany na cmentarzu Mountain View w Vancouver, Kanada (11.07.2013).

****************************************************************************************
WSPOMNIENIE

KRZYSZTOF BOROWSKI

– architekt i malarz – ur. 29 sierpnia 1931 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Brał udział w powstaniu warszawskim i wywożony do Niemiec uciekł z transportu. Ukończył liceum Rejtana w roku 1950.
Poznałam Go jeszcze jako ucznia. Był przystojny i dziewczyny się za Nim oglądały, szczególnie z „mojej” Żmichowskiej. Spotykaliśmy się na zabawach. Jako jeden z najlepszych kandydatów wstąpił na architekturę w Politechnice Warszawskiej (ukończył ją w roku 1955). Interesował się muzyką. Uczestniczył z kolegami w nieformalnych spotkaniach, na których słuchano muzyki nowoczesnej i jazzu. Szybko utworzyła się grupa młodzieży, która kochała jazz. Słuchaliśmy i tańczyliśmy. Ktoś nazwał tę grupę Jazz Klubem. Nie było to dobrze widziane w czasach stalinowskich. W roku 1956 otrzymał stypendium Forda na wyjazd do Londynu, gdzie pracował w biurze architekta miejskiego.
Tam poznał przyszłą żonę o imieniu Dympna i pobrali się w roku 1957. Wyjechali w podróż poślubną do Rzymu. Tam wygrał konkurs na projekt akademika dla kleryków i „miesiąc miodowy” przedłużył się do roku. Po pewnym czasie dostał za swój projekt Nagrodę Miasta Rzymu.
Po powrocie do Anglii kontynuował pracę. Urodziły się dzieci: Guy - inżynier lotniczy, Anna - lekarka i Greg - architekt. Po pewnym czasie został znowu wezwany do Rzymu. Pracownicy muzeum na Lateranie zauważyli, że sufity niebezpiecznie się wyginają i papież Jan XXIII polecił usunąć eksponaty do ogrodów watykańskich. Później Paweł VI zdecydował dobudować część nowoczesną do Muzeum Watykańskiego i to zadanie powierzono Krzysztofowi. Chwalił się, że poza odpuszczeniem grzechów ma wolny wstęp do wszystkich pomieszczeń watykańskich.
W roku 1974 otworzył własną pracownię. Później zdecydował się opuścić Anglię i osiadł w Vancouver (Kanada), jednym z najpiękniejszych miast świata. Mieszkał tam z rodziną od roku 1976 do końca życia. Dużo podróżował, w zimie jeździł na nartach. Dalej pracował jako architekt, ale coraz bardziej wciągało Go malarstwo. Malował głównie krajobrazy, zarówno z Vancouver i okolic, jak i z podróży (Francja, Włochy). Miał wiele wystaw swojego malarstwa i sprzedał dużo obrazów. Krzysztof i Dympna, dobrze już mówiąca po polsku, często odwiedzali nasz kraj. Mieszkali wtedy u rodziców Krzysztofa, a później u nas. Spotykali się wtedy z jego kolegami z dawnych lat. Potem przyszła choroba – demencja. Złamał biodro i nie mógł chodzić. Od 2009 roku mieszkał w domu opieki, lecz co tydzień wracał do domu pod opiekę rodziny.
Zmarł w Vancouver 6 lipca 2013 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Pozostawił żonę, córkę, synów, synowe i czworo wnuków. Również wielu przyjaciół i kolegów.
Bardzo nam Go brakuje.

Hanka Stande-Zelazko