Zdzisław Maj - architekt, urbanista.
Członek SARP O. Radom. Członek Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP. Członek TUP.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej (1958). Status architekta twórcy (1981).

Inspektor nadzoru w Wydziale Architektury UM Radomia (1958-60), projektant i kierowni zespołu urbanistycznego MPU w Radomiu (1960-69). Projektant w Radomskim Biurze Projektów Budownictwa Ogólnego Miastoprojekt Radom (1969-79), w biurze Inwestprojekt Radom (1979-86) i w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Radomiu.

Autor m.in.:
- plan szczegółowy zagospodarowania przestrzennego centrum miasta Radomia - współautorzy: Stefan Witkowski, Ryszard Rodak, Edward Grajewski - Nagroda III stopnia KBUA 1963 - zespołowa;
- ogólny plan zagospodarowania przestrzennego Radomia - nagroda resortowa (1965);
- osiedle mieszkaniowe w Stargardzie Szczecińskim (1973-79) - współautorzy: Elżbieta Maj, Tadeusz Derlatka;
- zespół zabudowy łańcuchowej na Wacynie.

Konkursy m.in.:
- SARP nr 430 - na projekt dzielnicy mieszkaniowej "Zachód" w Stargardzie Szczecińskim (1969) - współautorzy: E. Maj, T. Derlatka, Jerzy Śliż; współpraca: Tadeusz Bedyński, Alojzy Jażdżyk, Mieczysław Kszczotek, Anna Kiliańczyk - I nagroda;
- SARP 436 - na projekt zagospodarowania przestrzennego centrum dzielnicy śródmiejskiej w Nowym Sączu (1969) - współautor E. Maj - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na centrum miasta Zielonki (1997) - II nagroda.

Członek SARP O. Kielce (od 1959).
Członek SARP O. Radom.

Odznaczenia m.in.: Brązowy Krzyż Zasługi (1978), Złoty Krzyż Zasługi (1986), Złota Odznaka Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1984).

Pochowany na Cmentarzu Prawosławnym w Radomiu.

*************************************************************
WSPOMNIENIE

Absolwent wydziału budowlanego Państwowych Szkół Technicznych w Radomiu, popularnie zwanych Szkołą Techniczną. W szkole, która dawała fundamentalne podstawy do dalszego rozwoju zawodowego, cieszącej się uznaniem w skali krajowej, skrystalizowało się Jego powołanie do zawodu architekta. W 1952 r. rozpoczął, zatem studia na Wydziale Architektury późniejszej Politechniki Krakowskiej, nazywanej wówczas Lwowsko-Krakowską Szkołą Architektury.
Po studiach powrócił w 1958 r. do rodzinnego Radomia. Pracę zawodową rozpoczął jako inspektor nadzoru w Wydziale Architektury urzędu miasta Radomia, skąd w 1960 r. przeniósł się na stanowisko projektanta (i wkrótce kierownika zespołu urbanistycznego) do świeżo powołanej Miejskiej Pracowni Urbanistycznej. Tworzone przez Niego koncepcje rozwoju miasta zyskiwały nową jakość, potwierdzoną nagrodami resortowymi: w 1963 r. za szczegółowy plan zagospodarowania „Centrum” miasta i w 1965 r. – za ogólny plan zagospodarowania przestrzennego Radomia. W oparciu o teorię ekonomiki budowy miast prof. Bolesława Malisza przeprowadził analizę progową, określającą na dziesięciolecia warunki brzegowe rozwoju Radomia.
Przeniósłszy się w 1969 r. do Biura Projektowo-Badawczego Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt” nie poprzestał na spełnianiu obowiązków projektanta tego Biura. Wolny czas poświęcał na twórczość, która zaowocowała I nagrodą w konkursie Stowarzyszenia Architektów Polskich na projekt osiedla „Zachód” w Stargardzie Szczecińskim i wyróżnieniem za koncepcję zagospodarowania „Centrum” Nowego Sącza. Pokonkursowy projekt stargardzkiego osiedla zrealizowano w latach 1973-1979 (współautorzy: architekci Elżbieta Maj, Tadeusz Derlatka). Powyższe prace publikowane były w miesięczniku „Architektura” i kolejnych „Diariuszach architektury polskiej” Przemysława Szafera.
Swoją profesję traktował jako zawód zaufania społecznego. Powyższe przejawiało się przede wszystkim w rzetelnej pracy projektowej, w której zawsze poszukiwał najlepszych rozwiązań. Głównym tworzywem Jego opracowań były miejskie struktury urbanistyczne i obiekty o funkcjach mieszkaniowych i usługowych, w tym wiele szkół. Wiele zaprojektowanych przez Niego osiedli i obiektów zrealizowano na terenie b. województwa kieleckiego, a potem radomskiego. W przewadze jednak nie miał szczęścia do realizacji swoich poważniejszych projektów. Osiedla „Zamłynie I” w Radomiu i PKP w Opocznie zrealizowano fragmentarycznie, realizacji osiedla dla Elektrowni Połaniec w Staszowie zaniechano. Dobrze ocenioną przez krajowe struktury spółdzielczości mieszkaniowej koncepcję Południowej Dzielnicy Mieszkaniowej dla ok. 40 000 mieszkańców w Radomiu kontynuował sporządzając ambitne projekty osiedli „A” i „G” wraz z programem produkcji fabryki domów w technologii WK-70. Celem wprowadzenia tej technologii na teren charakteryzujący się ciekawą rzeźbą o znacznych spadkach było urozmaicenie form architektonicznych zabudowy i uzyskanie efektu niepowtarzalności urbanistyki, nakierowanej na tworzenie więzi sąsiedzkich. Niestety i tego projektu nie zrealizowano.
W 1979 r. przeniósł się do Zakładu Projektowania i Usług Inwestycyjnych „Inwestprojekt”  Wojewódzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Radomiu na stanowisko starszego projektanta – sprawdzającego projekty. Ale i tu zajmował się projektowaniem – w oparciu o Jego koncepcję wybudowano zespół zabudowy „łańcuchowej” na Wacynie.
W 1981 r. został rzeczoznawcą Stowarzyszenia Architektów Polskich w dziedzinie planowania przestrzennego, planów realizacyjnych i budownictwa mieszkaniowego. W latach po utworzeniu województwa radomskiego był także (bezpartyjnym) członkiem zespołu konsultantów Wojewody Radomskiego. W 1981 r. Minister Kultury i Sztuki na wniosek Stowarzyszenia Architektów Polskich przyznał Mu status architekta-twórcy. W 1986 r. uhonorowano Go „Złotą Odznaką Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych” oraz (na wniosek Stowarzyszenia Architektów Polskich) – Złotym Krzyżem Zasługi.
W kwietniu 1986 r. w wyniku nieubłaganej choroby przeszedł na rentę inwalidzką, ale jeszcze na kilkuletni okres podjął na 1/2 etatu pracę projektanta w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Radomiu. Pracował także i później - w zespole rodzinnym. W 1997 r. na zaproszenie warszawskiego oddziału Towarzystwa Urbanistów Polskich pod Jego kierunkiem opracowany został projekt konkursowy zagospodarowania „Centrum” miasta Zielonki, uwieńczony II nagrodą. Czas Jego największej aktywności zawodowej przypadł na lata, w których nie budowano obiektów sakralnych. Wykonał dwie koncepcje kościołów, w tym p.w. Chrystusa Nauczyciela przy ul. Młyńskiej (wraz z mieszkalno-dydaktycznym obiektem towarzyszącym), który to zespół miał być surogatem Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu, zrealizowanego później według innego projektu. Tu dane Mu było powitać Papieża Jana Pawła II w pamiętnym 1991 roku, w którym urodziła się z papieskim błogosławieństwem młodsza wnuczka.
W okresie, w którym człowiek jest u szczytu możliwości twórczych samodzielną działalność zawodową uniemożliwiła Mu choroba i spowodowane nią inwalidztwo. Wtedy znalazł oparcie w rodzinie, której pozostali członkowie, uprawiający tę samą profesję, mogli prezentować Jego i wspólne prace na forum publicznym. Ta możliwość pomagała Mu znosić trudy człowieka niepełnosprawnego, dawała satysfakcję z użyteczności, pozwalała na dalsze, wieloletnie uczestnictwo w życiu społecznym. Do ostatnich miesięcy życia pracował twórczo, dopóki nawrót choroby nie odebrał Mu resztek sił.
Swój los znosił cierpliwie i z godnością. Nie skarżył się na konieczność ograniczenia swoich potencjalnych możliwości i predyspozycji. Ten podarowany czas zagospodarowywał  pielęgnując swój podmiejski ogródek, gdzie towarzyszyły Mu przygarniane bezpańskie zwierzęta a latem – ukochane wnuczki. Dla nich, w miarę jak rosły, budował piaskownice, montował huśtawki, tworzył sceny do odgrywanych przez nie spontanicznych spektakli, przygotował boisko do gry w piłkę.
Tego lata już tam nie bywał. Tego lata powalony cierpieniem odszedł do rajskich ogrodów Pana.
Przez 45 lat był moim mężem, przyjacielem, współautorem. Będzie mi Go w trójnasób brakowało.

Żona Elżbieta
Radom, wrzesień 2005 r.