Piotr Stanisław Sembrat – architekt, urbanista, entomolog.
Członek O. Warszawskiego SARP (od 1962). Członek Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1961).

Autor m.in.:
- ośrodek wypoczynkowy PRBW Muranów w Krynicy Morskiej (~1964) - współautor J. Wiśniewski;
- budynek wielorodzinny, ul. Kozia, Warszawa - współautorzy: Jerzy Kuźmienko + zespół;
- budynek mieszkalny pracowników Biur Radcy Handlowego i ambasady ZSRR, ul. Sobieskiego 100, Warszawa (1977-78) - współautor Janusz Nowak;
- budynek wielorodzinny, ul. Karowa 18a, Warszawa (1978) - współautorzy: J. Kuźmienko, J. Nowak, Adam Snopek i Henryk Dąbrowski;
- dom wielorodzinny na osiedlu Jantar (1992-93) - współautorzy: Piotr Puscikowski i Wojciech Kluk;
- osiedle Batory Wschód;
- pawilon handlowo-usługowy w osiedlu Batory Wschód w Warszawie - współautorzy: Lech Kłosiewicz, Jacek Blum, Eugeniusz Szurgot, Henryk Strzępski, Stefan Wardzyński, Ignacy Nowicki, Zenon Stepniak, Zdzisław Radzikowski, Alina Scholtz, Jeremi Gryglicki, Zdzisław Herynowski - Nagroda III stopnia MBiPMB (1972);
- osiedle mieszkaniowe „Służew nad Doliną” - współautorzy: J. Nowak, J. Kuźmienko, Jerzy Leszczyński - Mister Warszawy 1978, Nagroda II stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1978);
- osiedla mieszkaniowe Jantar I i Jantar V na Gocławiu w Warszawie;
- Konsulat RP w Lyonie - wnętrza L. Kłosiewicz;
- system technologiczny „Rama H”;
- przebudowa kina Polonia na Teatr Polonia Fundacji Krystyny Jandy na Rzecz Kultury w Warszawie - współautor Małgorzata Markiewicz.

Konkursy m.in.:
- na projekt kościoła parafii Miłosierdzia Bożego w Kaliszu (1957) – współpraca - autorzy: Jerzy Kuźmienko, Andrzej Fajans - I nagroda;
- na projekt Pomnika Bohaterów Warszawy (1958) - współpraca - autorzy: J. Kuźmienko, A. Fajans - wyróżnienie II stopnia rónorzędne;
- SARP nr 239 - na projekt zabudowy terenu po wschodniej stronie ul. Marszałkowskiej na odcinku Pl. Centralnego "Ściana Wschodnia" w Warszawie (1958) - współpraca - autorzy: Adam Krawczyk, Wiesław Rzepka; współpraca: Piotr Sembrat, Barbara Bilewicz, Teresa Bola, Maciej Wochna, Marek Budzyński, Andrzej Gorczyński - III nagroda równorzędna;
- na projekt typowego kiosku Totalizatora Sportowego (1959) - współautorzy: Jerzy Kuźmienko, Andrzej Fajans, Wiktor Sigalin - IV wyróżnienie;
- na projekt koncepcyjny urbanistyczno-architektoniczny Placu Wiosny Ludów w Poznaniu (1960) - współautorzy: J. Kuźmienko, A. Fajans, Stanisław Fiszer - wyróżnienie specjalne równorzędne;
- na projekt koncepcyjny zagospodarowania przestrzennego terenów części zachodniej Osi Saskiej w Warszawie (1961) – współautorzy: A. Krawczyk, W. Sigalin, współpraca: Konrad Kuczyński, Ewa Palutko, Czesław Szlendak, Maria Zalewska - wyróżnienie II stopnia;
- na projekt wstępny Powszechnego Domu Towarowego i Urzędu Pocztowego w Zielonej Górze (1961) - współpraca - autor J. Kuźmienko; współpraca: Maciej Kopniak, Piotr Sembrat, Janina Wiloch - III nagroda; 
- na projekt przepraw mostowych przez Wisłę w Warszawie (1961) - współautor W. Sigalin + zespół - wyróżnienie częściowe;
- na projekt siedziby Nadleśnictwa i Leśnictwa (1964) współautor J. Kuźmienko - II nagroda równorzędna w grupie leśniczówek; współautorzy: J. Kuźmienko i Ewa Palutko-Sembrat - wyróżnienie II stopnia; współautor J. Kuźmienko - wyróżnienie w grupie nadleśniczówek;
- na projekt ośrodka wypoczynkowo-turystycznego w Bukowinie Tatrzańskiej (1964) - współautor J. Kuźmienko - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na zagospodarowanie Osiedla Szwoleżerów oraz urbanistyczne rozwiązanie wschodniego obszaru Osi Stanisławowskiej w Warszawie (1965) - współpraca - autorzy: Wacław Eytner, Zbigniew Pawlak, współpraca: Janusz Nowak, Piotr Sembrat, Bratysław Wolczyński - II nagroda (współpraca);
- na projekt koncepcyjny Pomnika Bohaterów Powstań Śląskich w Katowicach (1965) - współautorzy: Anna Lisowska-Jarnuszkiewicz, Krystian Jarnuszkiewicz, E. Palutko-Sembrat - wyróżnienie równorzędne;
- na projekt dworca PKS we Wrocławiu (1965) - współautor Maciej Kysiak; współpraca Ewa Sander, Jerzy Sander - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- SARP nr 381 - na projekt zagospodarowania przestrzennego rejonu Dworca Wschodniego i dzielnicy mieszkaniowej "Szmulowizna" w Warszawie (1966) - współautor J. Kuźmienko; współpraca E. Palutko-Sembrat - II nagroda, wyróżnienie I stopnia równorzędne; współautor J. Kuźmienko - wyróżnienie I stopnia równorzędne (praca nr 9);
- na projekt zagospodarowania przestrzennego miasta Kazimierz Dolny (1966) - współautorzy: Anna Lisiecka, J. Kuźmienko - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na projekt architektoniczny zapory wodnej na rzece Dunajcu w Niedzicy (1966) - współautorzy: E. Palutko-Sembrat, Bronisław Straszak - III nagroda równorzędna;
- SARP nr 382 - na projekt zagospodarowania przestrzennego terenu Cytadeli w Warszawie (1966) - współpraca - autor J. Kuźmienko - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na projekt koncepcyjny zagospodarowania przestrzennego śródmieścia Malborka (1967) - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na projekt gmachu Sądu Najwyższego w Warszawie (1970) - współautor J. Kuźmienko - wyróżnienie I stopnia równorzędne;
- na opracowanie zasad stosowania przemysłowej typizacji otwartej (1970) - współautorzy: Konrad Kucza-Kuczyński, Zdzisław Knapp, Aleksander Włodarz - wyróżnienie I stopnia równorzędne;
- na projekt rozbudowy Państwowej Operetki w Warszawie (1977) - współautorzy: Janusz Kazubiński, Janusz Nowak, współpraca: Andrzej Krawczyk, Ludomir Słupeczański - I nagroda;
- na projekt koncepcyjny hotelu "Pullman" prz Pl. Trzech Krzyży w Warszawie (1989) - współautorzy: Wojciech Kluk, Piotr Puścikowski, L. Słupeczański - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- SARP nr 833 - na projekt koncepcyjny Ośrodka Edukacji Przyrodniczej Biebrzańskiego Parku Narodowego w Goniądzu (1997) - II nagroda.

Członek ZO SARP (1967-69). Sędzia konkursowy SARP. Rzeczoznawca SARP.
Członek Rady Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP(2002-06). Wiceprzewodniczący Krajowego Sądu Dyscyplinarnego IARP (2006-07). Sekretarz Krajowego Sądu Dyscyplinarnego IARP (2007-11).

Przedstawiciel SARP w UIA - grupa robocza "Mieszkalnictwo".
Członek Koła Młodej Architektury przy OW SARP. Sędzia konkursowy SARP.

Członek Polskiego Towarzystwa Entomologicznego.

Odznaczenia m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi (1978), Brązowa Odznaka SARP, Srebrna Odznaka SARP (1988), Złota Odznaka "Zasłużony dla Budownictwa i PMB", Odznaka „Zasłużony dla Warszawy”.

Pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie (12.04.2011).

***************************************************************************
WSPOMNIENIE

Odszedł kolejny z bliskich mi kolegów z naszego środowiska. Przygarbiony odkąd Go poznałem – i uśmiechnięty. Taki pozostał w pamięci. Zawsze pozostawał w cieniu fajerwerków architektury i nachalnego promowania się, bo był tylko skromnym, a przecież znakomitym architektem. Od Niego i Jego najbliższych kolegów po fachu: Andrzeja Fajansa i Jurka Kuźmienki – tworzących wtedy zauważalną grupę młodych architektów, uczyłem się jeszcze w czasie studiów sztuki konkursów i aktywnego „bycia” w środowisku. To byli jednak ludzie innego czasu i jeszcze romantycznego, nieskażonego widzenia architektury. Dzisiaj uważane jest to za wadę; obiektywnie jest wartością ponad komercyjne i narzucające się cechy architektury. To z nimi i z grupą trochę tylko młodszych architektów, skupionych wokół Marka Budzyńskiego, stworzyliśmy w 1965 roku Koło Młodej Architektury: środowisko buntujące się i szukające wspólnie nowego, niezależnie od politycznych i gospodarczych ograniczeń. Dla młodych architektów „2011”, zamkniętych w sobie i ograniczonych walką o wygodne przetrwanie, brzmi to tylko jak nudne wspomnienie.
Urodzony w 1935 roku w Łodzi, ale w rodzinie krakowsko-lwowskiej, która osiadła w 1946 roku w Warszawie, Piotr po studiach na warszawskim Wydziale Architektury w latach 1953-61, stał się architektem „warszawskim”; architekturze tego miasta poświęcił większość swego zawodowego życia. Tylko epizodem był dwuletni pobyt kontraktowy w Algierii w latach 1980-82 czy wcześniej realizacja budynku Konsulatu Polskiego w Lyonie.
Traktowane jak zesłanie - skierowanie do pracy tuż po studiach do Zakładu Projektowania Kombinatu Budownictwa Miejskiego Warszawa-Śródmieście, Piotr przekształcił ostatecznie w sukces. Pamiętam rozmowy przy kawie, kiedy skarżył się na ślęczenie przy projektowaniu…szalunków do pierwszych przestrzennych prefabrykowanych szybów windowych. To jednak wkrótce zaowocowało. Po mniej znanych zrealizowanych projektach ośrodka wczasowego KBM Śródmieście w Krynicy Morskiej i budynku mieszkalnym na „zamkniętej” ulicy Sulkiewicza, architektura Sembrata została zauważona i doceniona tytułem „Mistera Warszawy 1972” i nagrodą III-stopnia Ministra Budownictwa: był to skromny i dziś niewidzialny za śmietnikiem reklam pawilon handlowo-administracyjny na osiedlu Batory-Wschód /współautor-wnętrza: Lech Kłosiewicz/. Napisałem wtedy w „Polityce” z 23 października 1971 roku artykuł „Szukanie prawdy o cudzie”. Była to sprowokowana przez samego Paszyńskiego odpowiedź i wyjaśnienie tajemnicy urody tej architektury, z charakterystycznie wyrzuconą poza bryłę budynku konstrukcją.
Ale prawdziwym sukcesem było wykorzystanie technologicznej wiedzy zdobytej w pogardzanym KBM-Śródmieście i rozwinięcie, wbrew temu, co wtedy nam powszechnie wpajano, znakomitego, otwartego systemu prefabrykacji szkieletowej „Rama H” i jeszcze jakby „na deser” stworzenie przestrzennego prefabrykatu balkonu-tarasu. Zastosowane po raz pierwszy również na wyróżnionym tytułem „Mister Warszawy 1978” osiedlu „Służew na Dolinką” (współautorzy: Jerzy Kuźmienko i Janusz Nowak i znakomity konstruktor Andrzej Krawczyk), potem powtarzane były na kilku warszawskich osiedlach m.in. współautorskich na Gocławiu: „Wilga IV”, „Jantar” i „Jantar V”. Niestety wkrótce rozwój tej rodzimej, otwartej prefabrykacji, został przerwany niezdarnymi systemami 170 narzuconych radzieckich fabryk domów. W ich pułapce szukaliśmy w ramach KMA rozwiązań „typizacji otwartej”, ale to był, jak się wkrótce okazało, tylko trening myślenia zamkniętego. Byłem wtedy z Piotrem w zespole.
Piotr Sembrat był mistrzem w rozwiązywaniu łamigłówek mieszkań ograniczanych wtedy barierami normatywów. Kiedy patrzę na obecne komercyjne i obciążone tylko finansowymi poglądami deweloperów układy mieszkań, doceniam jakość tamtych sprzed lat: te dzisiejsze to profesjonalne przedszkole, często bez widocznego rzemiosła.
Jeszcze dwie realizacje, wspólnie zaprojektowane przez zespół Kuźmienko-Nowak-Sembrat, zwróciły uwagę środowiska i chyba wytrzymały upływ czasu. To plombowe mieszkaniówki: na Karowej i wewnątrz bloku przy Koziej. Tak w tych ostatnich, jak może w budynku konsulatu w Lyonie i najlepiej w pawilonie przy Al. Niepodległości widać dobrze język architektury Piotra: to dojrzały prosty modernizm, bez ozdobników neomodernizmu, a już zupełnie bez ciągot postmodernizmu. Bo taki był właśnie Piotr jako człowiek: prostolinijny w poglądach zawodowych, bez często spotykanej zawodowej zawiści, zaangażowany w architekturę realną, opartą o dobre rzemiosło czyli dokładny i odpowiedzialny za budowlane tworzywo.
Piotr nie zamykał się tylko w projektowaniu architektury. Działał od 1962 roku w SARP i potem w Izbie Architektów, ostatnio jako członek Krajowego Sądu Dyscyplinarnego Izby. Miał wszelkie uprawnienia: budowlane, projektowe i urbanistyczne, był sędzią konkursowym, bywał delegatem na Kongresy UIA: w Madrycie i Meksyku.
Mało kto zna pasję pozazawodową Piotra: motyle. Był bowiem znanym i cenionym entomologiem i wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Entomologicznego. Chyba nawet „odkrył” jakiegoś mało znanego przedstawiciela tego pięknego przecież fragmentu świata przyrody. Jego wakacje i urlopy podporządkowywał wyprawom na motyle. Nauczył mnie szacunku do zwykłej, szarej ćmy, prostując moje amatorskie określenie: „to nie jest ćma, to motyl nocny”.
Bo taki właśnie był Piotr: dobry człowiek – skromny, a przecież świetny architekt.

Konrad Kucza-Kuczyński