Henryk Dąbrowski - architekt, malarz, grafik, wykładowca akademicki.
Członek O. Warszawskiego SARP.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1953).

Wieloletni kierownik Zakładu Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Politechnice Warszawskiej, współtwórca Warszawskiej Szkoły Rysunku. Organizator plenerów malarskich odbywających się m.in. w Tykocinie, Białowieży i Supraślu.

Autor m.in.:
- pawilony na Targach Poznańskich;
- polski pawilon na światowej wystawie w Brukseli - współautor Jan Szymański;
- budynek wielorodzinny, ul. Karowa 18a, Warszawa (1978) - współautorzy: Piotr Sembrat, Jerzy Kuźmienko, Janusz Nowak i Adam Snopek;
- studia, badania architektoniczne, projekty koncepcyjne i realizacyjne kamienic i spichrzów w Kazimierzu Dolnym współautor Regina Dąbrowska;
- zespół mieszkaniowy ul. Ptasia, Zimna, Przechodnia, Warszawa (1985, 1996-98) - współautorzy: Anna Bielecka, Tomasz Turczynowicz, Piotr Walkowiak;
- budynek wielorodzinny, ul. Zimna 2, Warszawa (1995-97) - współautorzy: A. Bielecka, T. Turczynowicz, P. Walkowiak.

Konkursy m.in.:
- na projekt typowych kin miejskich wolnostojących - kina duże (1957) - Współautorzy: Andrzej Kaliszewski, J. Szymański, Marian Węglarz, Jan Skawiński, Andrzej Paszek - II nagroda;
- SARP nr 239 - na projekt zabudowy terenu po wschodniej stronie ul. Marszałkowskiej na odcinku Pl. Centralnego "Ściana Wschodnia" w Warszawie (1958) - współpraca - autorzy: B. Pniewski, Małgorzata Handzelewicz-Wacławek, Leszek Kołacz, Krystyna Król-Dobrowolska, Wacław Parczewski; współpraca: Wacław Zalewski, Jan Podoski, Henryk Dąbrowski - wyróżnienie I stopnia równorzędne;
- na koncepcyjny projekt zagospodarowania przestrzennego centrum Pragi (1958) - współautorzy: Stanisław Tobolczyk, Kazimierz Zieliński; współpraca: Jasna Strzałkowska, Ludomir Słupeczański, Regina Żakiewicz - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na projekt kościoła parafialnego w Nowych Tychach (1958) - współautorzy: Lech Kłosiewicz, M. Węglarz, art. rzeźb. Kazimierz Zieliński - II wyróżnienie;
- na projekt koncepcyjny zagospodarowania przestrzennego terenów części zachodniej Osi Saskiej w Warszawie (1961) - III nagroda;
- na projekt przepraw mostowych przez Wisłę w Warszawie (1961) - współpraca w zespole - autor w zespole Michał Kaczorowski - wyróżnienie częściowe
- na projekt SGGW na Ursynowie w Warszawie (1963) - III nagroda (współpraca);
- na studium Koncepcji Urbanistycznej Placu Zwycięstwa i fragmentów terenów Powiśla w Warszawie (1964) - współpraca - autorzy: Ryszard Karłowicz, Marek Różański; współpraca: Henryk Dąbrowski, Eugeniusz Kosiacki; pomoc techniczna Jadwiga Góralska - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na projekt architektoniczny zapory wodnej na rzece Dunajcu w Niedzicy (1966) - współpraca - autorzy: Wiesław Dzik, Jerzy Łaniewski-Wołłk, Marian Grześ, Stanisław Puławski, Stefan Strzemiecki, Andrzej Wojciechowski - wyróżnienie II stopnia równorzędne;
- na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej śródmieścia północnej dzielnicy mieszkaniowej "Henryków" w Warszawie (1987) - wyróżnienie III stopnia;
- na koncepcję przebudowy i modernizacji budynków PHZ POLIMEX-CEKOP w Warszawie (1987) - współautorzy: A. Bielecka, T. Turczynowicz, P. Walkowiak - wyróżnienie formalne;
- na projekt centrum Pragi (2000) - wyróżnienie II stopnia.

Autor medalu Politechniki Warszawskiej oraz dyplomów doktoratów honoris causa Politechniki Warszawskiej (1956-2000).

Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (14.12.2006).

*******************************************************************
Wspomnienie

Żegnamy profesora, kolegę, wychowawcę.
Żegnamy nauczyciela wielu pokoleń architektów, nauczyciela nas wszystkich.
Żegnamy Mistrza rysunku – mistrza i nauczyciela SZKOŁY RYSUNKU Wydziału Architektury, mistrza szkoły rysunku - będącego elementem warsztatu każdego architekta.
Żegnamy artystę - wrażliwego twórcę i sumiennego nauczyciela.
Profesor Henryk Dąbrowski całe dorosłe życie dzielił pomiędzy własną twórczość artystyczną i nauczanie. Uczył i równocześnie wychowywał. Budził w nas wrażliwość na piękno, ład, porządek, na szacunek dla dokonań innych. Uczył jak należy - słowem i czynem. Przekazywał nam wiedzę i doświadczenie - ale też uczył nas dając przykład własną twórczością.
Od lat, zamiast odpoczywać – dalej robił to, co uważał za swoje powołanie. Do końca długiego życia zajmował się młodzieżą. Uczył, prowadził zajęcia, jeździł z dzieciakami na plenery. Przychodził na wszystkie posiedzenia Rady Wydziału, na których zabierał głos rzadko, ale zawsze w sprawach istotnych i zawsze celnie.
Uczestniczył w czynnym, twórczym życiu do ostatnich chwil. Wernisaż ostatniej wystawy, w której uczestniczył – odbył się kilka dni temu – kilka godzin przed Jego odejściem.

ŻEGNAMY HENIA DĄBROWSKIEGO

Tylko nieliczni profesorowie zasłużyli sobie na zaszczyt mówienia o Nich w tak ciepłym, ale pełnym szacunku tonie. Bo tylko nieliczni profesorowie potrafią być tak charyzmatyczni i równocześnie tak bezpośredni.
Każdy z nas jest dziś pełen wspomnień o Heniu Dąbrowskim, każdy ma wspomnienia nieco inne, bo osobiste. Każdy z nas pewnie inaczej Henia odbierał, inaczej Go wspomina. Ale wszyscy wspominamy Go ciepło. Nawet, gdy wspominamy Go, kiedy się złościł, kiedy nas łajał i czasem nam dokuczał. Bo przecież zawsze robił to z dobrego serca.
Dziękujemy Ci Heniu za wszystko. Za mądrość, za naukę, za przyjaźń.

BÓG ZAPŁAĆ!
Maciej Kysiak